Vargje malli

------------------------

VARGJE MALLI

------------------------

 

Në dhé të huaj larg vendlindjes time,

shkruaj vargje çdo ditë fletës së bardhë,

pastaj kërkoj një pëllumb a dallëndyshe,

vargjet e mia plot mall në krahë t'i marrë.

 

Nëse nuk i lexon askush nuk mërzitem,

mbase jemi të harruar nga ikja e gjatë,

ne poetët flasim me pëllumba e dallëndyshe,

nëse s'na besoni pyesni Shirokën e madh.

 

Rrugëve të kalldrëmta nëpër botë,

mes mijëra njerëzve bëjmë shëtitje,

cicërima në gjuhë të ndryshme dëgjojmë

S’ka më të ëmbël se cicërima e vendlindjes.

 

 

-----------------------------------------------

DALLGA E DETIT DO TI SJELLË

-----------------------------------------------

 

Aty në zemrën e shkëmbit i mbolla fjalët,

tek damarët e malit ku vjen uji burimit,

fjalët u shumuan dhe u bënë vargje,

u rritën lëndinave pa fund mes blerimit.

 

Ujvare pas ujvare zbret lartësisë malit,

lumi Matit shkumëzon fushës Zenishtit,

në qofshin vargjet mia në mes valësh,

dallga e detit t'mi sjellë bregut Tamizit.

 

 

------------------------------

SHIU VENDLINDJES

------------------------------

 

Erdhën në Londër shirat e vjeshtës,

largohet vapa e nxehtë në arrati,

shiu të lag një lloj kudo të jeshë,

sikur t'më lag shiu vendlindjes çdo ditë.

 

Le të bëhen sot erë vargjet e mia,

le ti marrë flladi i vjeshtës në krahë

si pikat e shiut t’i hedhë nga vendlinja,

t'veshin kostumin vjeshtës ngjyrëartë.

 

 

-------------------------------

NË PALCË TË GURIT

-------------------------------

 

Nuk u lodh kurrë së prituri ndjenja,

duke gdhendur gjurmë në palcë të gurit,

e dinte se do të trokiste vargu te dera,

trokëllime që zgjoi muzën prej gjumi.

 

Muza e trembur nga ëndrrat e trishta,

oh paskam qenë në ëndërr tha e gëzuar,

në krahët e saj i mori vargjet të gjitha,

i mbolli tokave pjellore në male e fusha.

 

Ndjenjat bashkë me muzën,

poezinë gdhendën në palcë të gurit.

 

 

----------------------------

SPIRANCË MALLI

----------------------------

 

Rrugëve me pluhur vere e baltë dimrash,

këmbëzbathur rroba arnuar prej dorës nënës,

vrapoja drejt shkollës me çantë librash,

vrapoja pas xixëllonjash dritës hënës.

 

Sot bredh në parqe drurësh nëpër botë,

mbushur plot lule, ketra e zogj të gëzuar,

rrugët e fshatit brenda zemrës blerojnë,

vendlindja më ka hedhur spirancën e mallit.

 

Kur thur vargje zgjedh fjalën më të ngrohtë,

vendit ku linda u rrita dërgoj kartolina malli,

vendlindja vjen nëpër vargjet e mia si kurorë,

me vendet e bukura e njerëzit zemër-kristali.

 

 

-----------------------------------

BESOVA LUMIN TAMIZ

-----------------------------------

 

Besova lumin Tamiz për shqiptarët foli,

për gjithçka që më tha ishte e vërtetë,

jam i sigurtë që brigjeve Tamizit Bajroni,

ka shkruar vargje e shëtitur qindra herë.

 

Xhorxh Gordon Bajroni ky poet i madh,

kur vizitoj Shqipërinë vend shqiponjash,

nuk e lodhi aspak rruga aq shumë e gjatë,

t'i tregonte për shqiptarët Tamizit të Londrës.

 

Të tillë qenkan pra poetët e çdo kohe,

me penën e tyre të thurin mijëra vargje,

pranë njëri – tjetrit t’afrojnë çdo cep bote,

bota pa poetë si trup pa zemër e damarë.

 

 

----------------------------

TË FALAT E MATIT

----------------------------

 

Paska qenë shkruar të bredh bregut Tamizit,

të shkruaj letrës së bardhë dhe vargje,

unë fshatari rritur fushave të Zenishtit,

Tamizit, nga lumi Matit t'i sjell të falat.

 

Zenishtin e lumim e Matit s'i kam njohur,

më thotë Tamizi ky lum i qetë e i madh,

por për shqiptarët më ka treguar Bajroni,

se ishin trima, të pashëm e shumë bujarë.

 

Më lumturoj mua Zenishtarin kjo bisedë,

dhe unë i thashë me kënaqësi Tamizit,

për njerëzit gjithë nga bota që pret e përcjell,

do i tregoj lumit të Matit e njerëzve të Zenishtit.

 

 

-----------------------------

GURËT E HURDHËS

-----------------------------

 

Unë fëmijë aty kam qenë këmbëzbathur,

trupkërthi lëkurënxirë nga rrezet e diellit,

sa herë i vrava këmbët e njoma rrasës,

gurin e bardhë gjeja hurdhës ujëkthjellët.

 

Nuk më mban mend që m'sheh i habitur,

unë këtu u rrita mësova not luajta rrasash,

ke të drejtë s'jam më fëmijë por flokëthinjur,

unë s'po gjej ujin e kthjellët e gurët e bardhë.

 

Rrasa ishte aty s'kishte ndryshuar fare,

s'ishte zvogluar as rritur e thinj si unë,

uji lumit s'ishte sosur përplasej për rrase

gurët e bardhë me myshk ishin mbuluar.

 

 

----------------

SA MALL

----------------

Sa mall,
që kam,
të rrok me duar,
parmendën,
të lëroj tokën,
në vlagën e mbjelljes.

Sa mall,
që kam,
të dëgjoj blegërimat,
e qingjave,
që bredhin të hasdisur,
nëpër korie e lëndina.

Sa mall.
sot kam,
të ngopem me aromën,
e luleve shumë ngjyrshe,
të kumbullave,
........dardhave,
........................mollëve,
të shoh edhe kthimin e dallëndysheve.

Sa mall,
që kam,
të shoh e të prek gjithçka,
të vendlindjes sime...

 

 

-----------------

ATDHEUT

-----------------

Dua,
të rend,
pa rresht,
të bashkoj,
germat,
ti bëj fjalë,
fjalët,
ti bëj varg,
vargjet,
ti bëj këngë,
këngët,
t'ja këndoj,
ATDHEUT.

 

 

-----------

ARNË

-----------

Si ato arnat që nana ime,
qepte me dorën e saj të rreshkët,
jam qepur në këtë kostum natyre,
qendisur me ngjyrat e gjithë stinëve.

Mbase të gjithve ju vjen çudi
që zgjodha t'i ngjaj arnës,
për mua është vetëm kënaqesi,
t’jemë një arnë qepur nga dora e nanës.

Nanat tona me duart e tyre të ëmbla,
benin të reja dhe rrobat tona të vjetra.
në kostumin e madh të jetës arna jemi,
heret a vonë një ditë do të shqepemi.

 

 

© Xhavit Gasa

Blogu : Dars (Klos), Mat - Albania